Mag ik eens een onbescheiden vraag stellen, zeg ik tegen onze globetrotters, hoeveel kost dat zo’n reis. O, da’s heel simpel, antwoordt Tineke die zich de voorbije twee jaar heeft bezig gehouden met het opstellen van hun budget, je kan er een heel schone auto mee kopen. Een auto is voor ons niet zo belangrijk.
We hadden op voorhand onze reis grosso modo begroot en toen heel ons budgetplan was opgesteld hadden we maar een verschil van enkele honderden euro met het bedrag dat we vooropgesteld hadden.

En hoe lukt dat? vraag ik nieuwsgierig als ik ben. Heel simpel, zegt Herman, we verhuren ons huis voor een jaar, we hebben ons kindergeld en krijgen ook nog een kleine tegemoetkoming voor onze loopbaanonderbreking. Daarnaast hebben we ook twee jaar lang gespaard en vrij zuinig geleefd. Maar, vervolgt Herman, Azië is echt goedkoop. Om je een voorbeeld te geven als we aankomen op Bali hebben we voor vier dagen een hotelletje uit de betere middenklasse geboekt.

Een mooie kamer met aparte badkamer en een zwembad aan het hotel. Daar betalen we slechts 32 euro per nacht voor heel ons gezin. Maar we gaan niet altijd op hotel. Meestal kijken we uit naar B & B of low-buget-guesthouses en daar vallen de prijzen nog meer mee.

Ons huis verhuren was een conditio sine qua non wilden we op reis gaan. In september 2013 hadden we het te huur gezet bij het immokantoor en we hoopten dat het tegen april verhuurd zou zijn. Mocht dit niet het geval zijn zouden we een groot kruis over onze droom moeten maken want op die bron van inkomsten hadden we echt gerekend. Maandenlang hoorden we niks tot het in februari plots verhuurd was. Eerlijk gezegd, bekent Herman, dat was een pak van ons hart. We hebben ons huis gemeubeld verhuurd maar alle huisraad hebben we op zolder weggeborgen. Ja, gaat Tineke verder, heel de maand juli hebben we als het ware grote kuis gehouden en heel veel oude spullen gewoon weggedaan. We waren die maand kind aan huis in het containerpark. Maar het is ons gelukt.

Bagage? Dat was nog zo’n praktisch probleem, zegt Tineke, Als je met het vliegtuig gaat is er een maximum van 20 kilo per persoon. Het was dus uitkijken wat we meenemen en wat niet. Van vele mensen kregen we de raad om zo weinig mogelijk mee te nemen, je hebt altijd te veel bij, wisten ze ons te vertellen.

Als je op reis gaat voor twee weken neem je voor iedere dag een propere onderbroek mee, als je voor 11 maanden weg bent, ligt dat een beetje anders. We hebben maandenlang aan onze lijst gesleuteld van wat wel, wat niet. Je hebt sneller 20 kilo dan je denkt. Maar we denken, gaat Tineke verder, dat we in Azië wasserettes genoeg gaan vinden die onze was voor hun rekening nemen en sommige zaken kan je snel zelf in een sopje steken.
We hebben twee grote reistassen op wieltjes en vier rugzakken en daar moet heel ons hebben en houden in. Als we daar uitstappen maken kunnen we het grootste gedeelte van onze bagage in ons guesthouse achterlaten zodat we niet alles altijd moeten meesleuren.

Wat ga je missen? vraag ik hen. Niet veel, denkt Herman, onze familie die ga ik missen ook al hebben we via skype regelmatig contact en misschien de repetities van De Minnezangers op woensdagavond. Of misschien een gezellige avond bij vrienden waarbij je grapjes kan maken in je eigen taal… Maar voor de rest weet ik het niet, bekent hij, ik ben eigenlijk benieuwd naar wat ik ga missen. Wat ik zeker niet zal missen is mijn huis, mijn fiets, ook al ben ik een fervente fietser. Ook mijn werk niet, ook al doe ik dat graag. En tenslotte zijn het maar elf maanden, we komen heus wel terug, we gaan er niet blijven

Verwachting

Twee jaar lang waren Herman & Tineke zwanger. Die voorbereiding, die planning was op zich ook erg plezant, zegt Tineke. Iedere week was er wel wat nieuws. En nu eindelijk is het bijna zover. Op maandag 1 september nemen ze op Zaventem het vliegtuig naar Kuala Lumpur. Is dat ook met Malaysia Airlines? vraag ik verbaasd. Ja, lacht Herman, maar het is niet meer de MH 17, het is de MH19. En, voegt Herman er lachend aan toe, we vliegen niet over Oekraïne, we vliegen over Syrië.
Hun verwachtingen zijn hooggespannen voor de reis van hun leven. Nepal & de Himalaya staat met stip op 1. Dat wordt ongetwijfeld het hoogtepunt (letterlijk én figuurlijk) van hun reis. Toevallig, vertelt Herman, ben ik in contact gekomen met een oud-sherpa die tijdens een afdaling van de Mount Everest noodgedwongen moest overnachten en door de vrieskou zijn vingers en een deel van zijn tenen is kwijtgeraakt. Die man heeft nu een guesthouse en begeleidt trips voor kinderen in het hooggebergte. Ik kijk er al naar uit, zegt Herman.
Voor de rest  hebben we de tijd aan ons. Er moet niets, alles kan. Is het ergens goed, kunnen we langer blijven, bevalt het ons niet, dan pakken we onze biezen.